Zawsze ciekawie jest zagłębić się w tajemnice ukryte za łacińskimi nazwami gatunków zwierząt. W przypadku ropuchy zielonej, oznaczonej jako Bufo viridis, związane są z nią pewne anegdoty. Mianowicie, głośno mówi się o tym, iż Karol Linneusz, szwedzki naukowiec i twórca systemu klasyfikacji biologicznej, nazwał ten gatunek na cześć swojego znajomego o nazwisku Bufo, którego nie darzył sympatią. Niezależnie od historii powstania nazwy, ropuchy te nie zasługują na negatywne skojarzenia. Wręcz przeciwnie, stanowią cenny element naszej bioróżnorodności. Szczególnie ropucha zielona potrafi uprzyjemnić życie swoją obecnością.
Badając bliżej charakterystyki tego płaza, możemy zauważyć, że jego rozmiary odpowiadają tym charakterystycznym dla członków rodziny ropuchowatych. Długość ciała oscyluje między 5 a 9 cm, przy czym większe okazy najczęściej to samice. Co odróżnia ropuchę zieloną od innych gatunków, to nieregularne plamy na skórze o zielonym odcieniu. Wokół takich plam znajdują się drobne czerwonopomarańczowe kropki, które są wyjątkowe dla tego gatunku. Przyjrzyjmy się również stronie brzusznej – jest jasna, a u samców dodatkowo w okolicy głowy znajduje się worek rezonatorowy. Dzięki niemu możemy usłyszeć ich pieśń w czerwcu lub lipcu. W porównaniu z tym, jaki dźwięk wydaje turkuć podjadek, śpiew ropuchy zielonej jest zdecydowanie bardziej melodyjny.
Ropucha zielona wyposażona jest w parotydy – potężnie rozwinięte gruczoły jadowe umiejscowione za oczami. Ich reakcja na dotyk objawia się w postaci białej, palącej wydzieliny. Rozmieszczenie tego płaza obejmuje tereny nizinne i górskie na terenie Polski. Prowadzi przeważnie naziemny tryb życia, a do zbiorników wodnych udaje się tylko podczas okresu rozrodczego. Można ją spotkać niemal wszędzie – od kałuży i zalanych obniżeń terenu, po żwirownie czy betonowe zbiorniki przeciwpożarowe. Kluczowe dla niej jest występowanie płytkich stref przybrzeżnych, gdzie może złożyć skrzek oraz dobrze nasłonecznione lustro wody.
Liczba ropuch zielonych w danym miejscu zależy od dostępności odpowiednich siedlisk. Ich obecność w dużym zagęszczeniu wiąże się z możliwością migracji na duże odległości, co pozwala im przetrwać nawet w sytuacjach wysychania niektórych zbiorników. Poza okresem rozrodczym ropucha zielona jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym – spotkamy ją w miastach, parkach, ogrodach, łąkach czy polach. Nie stroni również od terenów nieużytkowych o glebach lekkich, suchych i piaszczystych. Preferuje miejsca bogate w drzewostan, które stanowią zarówno źródło pożywienia, jak i kryjówki.