Znane są miejsca niedaleko wielkich aglomeracji, gdzie sąsiedztwo natury jest do wyciągnięcia ręki. Mowa tutaj o niewielkich osadach, zlokalizowanych tuż przy obrzeżach lasów, które są ulubionym miejscem odpoczynku dla wielu mieszkańców miast. Właściciele tych działek, na których znajdują się urocze altany czy małe domki letniskowe, mogą cieszyć się bliskością dzikiej przyrody. W tych obszarach często spotykają się różne gatunki dzikich zwierząt, takie jak wiewiórki czy sójki. Jednym z nich jest dzięcioł duży – ptak, który często przybywa do tych miejsc. Muszą jednak uważać ci, którzy marzą o telewizji w takim otoczeniu, ponieważ dzięcioł duży może okazać się nieoczekiwanym zamieszkującym ich antenę telewizyjną.
Dzięcioł duży (Dendrocopos major) to gatunek o rozmiarach imponujących – osiąga długość do 25 cm, a rozpiętość skrzydeł to aż 40 cm. Co ciekawe, pomimo takich rozmiarów, jego masa ciała nie przekracza 100 gramów. Można je spotkać także w parkach miejskich czy na skwerach, szczególnie tam, gdzie rosną stare drzewa. Są one bowiem doskonałym miejscem do budowy dziupli i tworzenia gniazd. Zasięg występowania tego gatunku jest szeroki – od Wysp Brytyjskich aż po Sachalin.
Dzięcioł duży charakteryzuje się unikalnym wzorem piór w kolorach czarnym, białym i czerwonym, co przyczyniło się do zaliczenia go do grupy tzw. dzięciołów pstrych. Jego głowa zdobi biały policzek oraz czoło, a czarne pióra tworzą pas od dzioba aż po potylicę. Z obu stron głowy odchodzą czarne wąsy, które następnie zakreślają czarny pasek na szyi. Podgardle, pierś oraz brzuch są białe, natomiast podogonie ma barwę czerwoną. Wierzch ciała jest czarny, natomiast barkówki są białe z czarnymi pokrywami skrzydłowymi. Szachownica znajdująca się na lotkach I-go oraz II-go rzędu ma barwy czarno-białe. Ogon o krótkim i trójkątnym kształcie jest czarny z białymi plamami na skrajnych sterówkach. Samiec posiada czerwoną czapeczkę na potylicy, której nie ma u samicy. Młode osobniki mają całą czerwoną głowę od białego czoła, aż po potylicę. Na szyi z tyłu znajdują się dwa białe pasy oddzielone czarną przegrodą. Dzięcioł duży jest wyposażony w cztery palce, z których dwa są skierowane do góry, a dwa do dołu, co umożliwia mu wspinanie się po drzewach. Jego dziób jest krótki, masywny i szaroczarny.
Dzięcioły duże są miłośnikami różnorodnej diety. Ich menu składa się zazwyczaj z pokarmu wysokobiałkowego, takiego jak larwy owadów, które kryją się pod korą drzew. Ale to nie wszystko – często zaglądają do dziupli innych ptaków, np. sikor i wybierają ich pisklęta, a nawet podbierają jaja czy oseski wiewiórek. Zimą natomiast żerują na padlinie, a czasami jedzą nawet owoce, choć ten temat budzi wiele kontrowersji. Nie wszyscy bowiem zgadzają się z teorią mówiącą o tym, że szukając pokarmu tam, gdzie spadają owoce z drzew, dzięcioły tak naprawdę wydłubują larwy owadów. Można by więc stwierdzić, że dzięcioł duży to drapieżnik pełną… a może pełnym dziobem. W okresie wiosennym, na przełomie kwietnia i maja, składają w swoich dziuplach od 4 do 6 jaj. Wysiadywanie trwa około dwa tygodnie i jest przeprowadzane na zmianę przez oboje rodziców. Po wykluciu pisklęta spędzają następne 3 tygodnie w dziupli. Rodzice karmią młode jeszcze przez 10 dni po opuszczeniu gniazda, po czym młode dzięcioły ruszają w świat. Już w pierwszym roku życia osiągają dojrzałość płciową, co oznacza, że kolejną wiosną są gotowe do zakładania własnych lęgów.